Τιμής ένεκεν, το πρώτο βιβλίο που παρουσιάζω στο blog μου, ανήκει στην αγαπημένη μου φιλόλογο, την κ. Κούλα Παρασκευά, από το Λευκόνοικο, η οποία πάντα θα αποτελεί το πρότυπό μου. Η κ. Παρασκευά ανεβάζει συνεχώς τον πήχη κι εμείς(οι κόρες της κι εγώ)πρέπει να την φτάσουμε.
Μόλις πήρα στα χέρια μου τη νέα ποιητική συλλογή της κ. Κούλας Παρασκευά με τίτλο «Γη μου πελαγινή»(Λεμεσός, 2009), σκίρτησε μέσα μου ένα αίσθημα ευφορίας μα και δέους. Ο πίνακας στο εξώφυλλο του καλλιτέχνη Στάθη Οικονομίδη, μας μεταφέρει νοερά στη γη μας τη ρημαγμένη, την τλήμονα και την κεκαυμένη, την αιμάσσουσα πατρίδα. Το ερημικό ακρογιάλι μάς ταξιδεύει νοερά στη θάλασσα του βορρά μας, μ’ όλη τη δύναμη του χειμώνα και τη γλύκα του καλοκαιριού, ή στην ανατολική ακροθαλασσιά, απ’ εκεί που βλέπαμε τον ήλιο ν’ ανατέλλει.
Η πρεσβυτέρα Κυριακή, όπως υπογράφει στην πολύ συγκινητική για τον σύζυγό μου και μένα αφιέρωση, γι’ άλλη μια φορά αναδεύει στα έγκατα του είναι της απ’ όπου ξεπηδούν οι χυμοί της εθνικής μας συνείδησης, της ανθρωπιάς, της αγάπης για τον Θεό και το ανθρώπινο πρόσωπο, η λατρεία για τη θάλασσα του Αιγαίου μα και ο «μνησιπήμων» πόνος, γιατί χάσαμε την πατρίδα μας, το Λευκόνοικό μας.
Η ποιητική συλλογή «Γη μου πελαγινή» της κ. Παρασκευά χωρίζεται σε τρεις ενότητες: στην πρώτη ενότητα περιλαμβάνονται όσα έχουν σχέση με την ελληνική γη, την Κύπρο μας, τη γη την πελαγινή, γι’ αυτό κι έχει τίτλο «Γη μου πελαγινή». "Γη μου", γιατί τη νιώθει δική της και "πελαγινή", γιατί είναι ριγμένη στο πέλαγο, που συνεπάγεται ότι χτυπούν πάνω της τα άγρια κύματα της αδικίας και του κατατρεγμού.
«Γη μου πελαγινή
Γη μου πελαγινή, λουσμένη φως,
στέκω στ’ ακροθαλάσσι σου.
Τα κύματα μετρώ,
ακίνητη κοιτάζω
σαν να μετρώ τ’ αμέτρητα
τα δάκρυά σου, ω γη μου».
Η δεύτερη ενότητα, που πλημμυρίζει από την αγάπη του Θεού, έχει τίτλο «Ευοδία», γιατί, όπως λέει η ποιήτρια και στο ομότιτλο ποίημα:
«Οδεύω στον ατέρμονα χρόνο.
Θέλω κι εγώ να μπω
στον θαυμάσιο Κήπο με την
ευωδία την πάντερπνη.
Στον γαλήνιο κόρφο της αιώνιας ζωής
κι εγώ ν’ απαγκειάσω».
Συγκλονίστηκα ιδιαιτέρως με τους στίχους αυτούς, γιατί νιώθω ότι για πρώτη φορά η ποιήτρια μιλά τόσο ξακάθαρα για την αιώνια ζωή, για τη σωτηρία της ψυχής, για το ταξίδι στον κόσμο τον αληθινό.
Η τρίτη ενότητα με τίτλο «Lacrimae rerum», δηλαδή δάκρυα για τα παθήματα των ανθρώπων, από ένα στίχο του ρωμαίου ποιητή Βιργίλιου, αποτελείται από ποιήματα εμπνευσμένα από το θάνατο προσφιλών προσώπων.
Τα πιο πολλά από τα ποιήματα της κ. Παρασκευά ξεχειλίζουν από πόνο. Αν θα διαλέγαμε ένα χρώμα που ν’ αποδίδει το κλίμα αυτών των ποιημάτων, αυτό θα ήταν το μαύρο. Παντού υπάρχει πόνος: τα δάκρυα της γης μας, ο πόνος της καρδιάς « που ροκανίζει τη χαρά», ο πόνος για το σπίτι της που μένει « άπνοο χωρίς τον νοικοκύρη» και τώρα
« ξένοι έποικοι σε κατοικούν,
μακριά από την ψυχή σου».
Και συνεχίζει σε άλλο ποίημα:
«Κι έμεινα με το κλειδί στην απαλάμη μου,
μες στην καρδιά και μες στο νου μου…»
Όμως, πέρα απ’ τον πόνο και την κραυγή απ’ το χτες, υπάρχει στην ποίηση της κ. Παρασκευά και η ομορφιά της ζωής και η ελπίδα του γυρισμού:
«Οι πόρτες της ελπίδας
μπορούν αίφνης ν’ ανοίξουν. Κρατήσου».
Πανέμορφοι είναι οι στίχοι της που αναφέρονται στο Λευκόνοικό μας: για την τύχη της να γεννηθεί στα σπλάχνα του, για τον πλούτο και την ευλογία παντού:
«Κάθε σπίτι και «ευφορία» αγαθών.
Και «ευφορία» χαράς και πραότητας και ιλαρότητας.
Και προ παντός «ευφορία» αυτάρκειας.
Όλα τα είχαν. Παράπονο κανένα.
Και «δόξα τω Θεώ».
Κιτρινόχρωμες αχτίδες να θερμαίνουν τη γη
και τους ανθρώπους».
Πραγματικά, απόλαυσα την ποίηση της κ. Παρασκευά. Διάβασα όλα τα ποιήματα ένα συννεφιασμένο πρωινό και έζησα μια αληθινή πνευματική πανδαισία. Χάρηκε η ψυχή μου και γέμισε από το νέκταρ της ποίησης, όμως ταυτόχρονα με κατέκλυσαν οι θύμησες και η πίκρα της προσφυγιάς μας, του ξεριζωμού μας… Αυτή δυστυχώς είναι η μοίρα του πρόσφυγα. Πάντα εκεί καταλήγουμε…Στη γενέθλια γη μας. Θα πάρουμε μαζί μας τούτο το παράπονο.
Ο Θεός και οι Άγιοι του Λευκονοίκου μας μακάρι να χαρίζουν χρόνια στην κ. Παρασκευά να χαίρεται την οικογένειά της, να υπηρετεί την ποίηση και να γλυκαίνει την ψυχή μας με τέτοια μεθυστικά ποτά που καταλήγουν αίνος προς τον Κύριο.
Μόλις πήρα στα χέρια μου τη νέα ποιητική συλλογή της κ. Κούλας Παρασκευά με τίτλο «Γη μου πελαγινή»(Λεμεσός, 2009), σκίρτησε μέσα μου ένα αίσθημα ευφορίας μα και δέους. Ο πίνακας στο εξώφυλλο του καλλιτέχνη Στάθη Οικονομίδη, μας μεταφέρει νοερά στη γη μας τη ρημαγμένη, την τλήμονα και την κεκαυμένη, την αιμάσσουσα πατρίδα. Το ερημικό ακρογιάλι μάς ταξιδεύει νοερά στη θάλασσα του βορρά μας, μ’ όλη τη δύναμη του χειμώνα και τη γλύκα του καλοκαιριού, ή στην ανατολική ακροθαλασσιά, απ’ εκεί που βλέπαμε τον ήλιο ν’ ανατέλλει.
Η πρεσβυτέρα Κυριακή, όπως υπογράφει στην πολύ συγκινητική για τον σύζυγό μου και μένα αφιέρωση, γι’ άλλη μια φορά αναδεύει στα έγκατα του είναι της απ’ όπου ξεπηδούν οι χυμοί της εθνικής μας συνείδησης, της ανθρωπιάς, της αγάπης για τον Θεό και το ανθρώπινο πρόσωπο, η λατρεία για τη θάλασσα του Αιγαίου μα και ο «μνησιπήμων» πόνος, γιατί χάσαμε την πατρίδα μας, το Λευκόνοικό μας.
Η ποιητική συλλογή «Γη μου πελαγινή» της κ. Παρασκευά χωρίζεται σε τρεις ενότητες: στην πρώτη ενότητα περιλαμβάνονται όσα έχουν σχέση με την ελληνική γη, την Κύπρο μας, τη γη την πελαγινή, γι’ αυτό κι έχει τίτλο «Γη μου πελαγινή». "Γη μου", γιατί τη νιώθει δική της και "πελαγινή", γιατί είναι ριγμένη στο πέλαγο, που συνεπάγεται ότι χτυπούν πάνω της τα άγρια κύματα της αδικίας και του κατατρεγμού.
«Γη μου πελαγινή
Γη μου πελαγινή, λουσμένη φως,
στέκω στ’ ακροθαλάσσι σου.
Τα κύματα μετρώ,
ακίνητη κοιτάζω
σαν να μετρώ τ’ αμέτρητα
τα δάκρυά σου, ω γη μου».
Η δεύτερη ενότητα, που πλημμυρίζει από την αγάπη του Θεού, έχει τίτλο «Ευοδία», γιατί, όπως λέει η ποιήτρια και στο ομότιτλο ποίημα:
«Οδεύω στον ατέρμονα χρόνο.
Θέλω κι εγώ να μπω
στον θαυμάσιο Κήπο με την
ευωδία την πάντερπνη.
Στον γαλήνιο κόρφο της αιώνιας ζωής
κι εγώ ν’ απαγκειάσω».
Συγκλονίστηκα ιδιαιτέρως με τους στίχους αυτούς, γιατί νιώθω ότι για πρώτη φορά η ποιήτρια μιλά τόσο ξακάθαρα για την αιώνια ζωή, για τη σωτηρία της ψυχής, για το ταξίδι στον κόσμο τον αληθινό.
Η τρίτη ενότητα με τίτλο «Lacrimae rerum», δηλαδή δάκρυα για τα παθήματα των ανθρώπων, από ένα στίχο του ρωμαίου ποιητή Βιργίλιου, αποτελείται από ποιήματα εμπνευσμένα από το θάνατο προσφιλών προσώπων.
Τα πιο πολλά από τα ποιήματα της κ. Παρασκευά ξεχειλίζουν από πόνο. Αν θα διαλέγαμε ένα χρώμα που ν’ αποδίδει το κλίμα αυτών των ποιημάτων, αυτό θα ήταν το μαύρο. Παντού υπάρχει πόνος: τα δάκρυα της γης μας, ο πόνος της καρδιάς « που ροκανίζει τη χαρά», ο πόνος για το σπίτι της που μένει « άπνοο χωρίς τον νοικοκύρη» και τώρα
« ξένοι έποικοι σε κατοικούν,
μακριά από την ψυχή σου».
Και συνεχίζει σε άλλο ποίημα:
«Κι έμεινα με το κλειδί στην απαλάμη μου,
μες στην καρδιά και μες στο νου μου…»
Όμως, πέρα απ’ τον πόνο και την κραυγή απ’ το χτες, υπάρχει στην ποίηση της κ. Παρασκευά και η ομορφιά της ζωής και η ελπίδα του γυρισμού:
«Οι πόρτες της ελπίδας
μπορούν αίφνης ν’ ανοίξουν. Κρατήσου».
Πανέμορφοι είναι οι στίχοι της που αναφέρονται στο Λευκόνοικό μας: για την τύχη της να γεννηθεί στα σπλάχνα του, για τον πλούτο και την ευλογία παντού:
«Κάθε σπίτι και «ευφορία» αγαθών.
Και «ευφορία» χαράς και πραότητας και ιλαρότητας.
Και προ παντός «ευφορία» αυτάρκειας.
Όλα τα είχαν. Παράπονο κανένα.
Και «δόξα τω Θεώ».
Κιτρινόχρωμες αχτίδες να θερμαίνουν τη γη
και τους ανθρώπους».
Πραγματικά, απόλαυσα την ποίηση της κ. Παρασκευά. Διάβασα όλα τα ποιήματα ένα συννεφιασμένο πρωινό και έζησα μια αληθινή πνευματική πανδαισία. Χάρηκε η ψυχή μου και γέμισε από το νέκταρ της ποίησης, όμως ταυτόχρονα με κατέκλυσαν οι θύμησες και η πίκρα της προσφυγιάς μας, του ξεριζωμού μας… Αυτή δυστυχώς είναι η μοίρα του πρόσφυγα. Πάντα εκεί καταλήγουμε…Στη γενέθλια γη μας. Θα πάρουμε μαζί μας τούτο το παράπονο.
Ο Θεός και οι Άγιοι του Λευκονοίκου μας μακάρι να χαρίζουν χρόνια στην κ. Παρασκευά να χαίρεται την οικογένειά της, να υπηρετεί την ποίηση και να γλυκαίνει την ψυχή μας με τέτοια μεθυστικά ποτά που καταλήγουν αίνος προς τον Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου