Πέμπτη, 5 Μαιου 2011
Δημοτικό Θέατρο Λατσιών
«Περάσαμε κάβους πολλούς, πολλά νησιά,
Τη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα.
Μα δεν τελιώναν τα ταξίδια...». Γ Σεφέρης
Ένα ταξίδι διανύει η αγαπημένη μας Τασούλα. Τόσο μεγάλο, τόσο πλούσιο που δεν τελειώνει με το φτάσιμο σ’ ένα λιμάνι. Συνεχίζεται...
Απόψε θα μιλήσω εκ μέρους όλων των συναδέλφων και όλων όσοι εργάζονται στο σχολείο μας. Είμαι σίγουρη πως όσα θα πω θα τους βρουν όλους σύμφωνους, γιατί είναι λόγια βγαλμένα απ’ της καρδιάς τα βάθη. Εξάλλου,
"Τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν»
«Και ω αναμνήσεις που συγκρατείτε κάτι πιο πολύ απ’ αυτό που ζήσαμε!».
Όταν γεννήθηκε η Τασούλα έτυχε να’ ναι πάνω απ’ το νησί μας μια πλειάδα λαμπερών αστεριών. Ήταν φαίνεται στις πολύ καλές τους στιγμές, είχαν κέφια τρελά, κι αποφάσισαν να δώσουν σε τούτο το νεογέννητο όλες τις χάρες τους. Πανέμορφη νεράϊδα τη φαντάστηκαν, με πλανεύτρα φωνή, να σέρνει περδικόστηθη κι αρχόντισσα το χορό, καμαρωτή κι αγέρωχη να τη ζηλεύει ο ήλιος.
Πραγματικά! Έλαμψε όλη η πλάση! Γεννημένη από δυο υπέροχους γονιούς, μ’ έναν πατέρα-ιερέα που την καμάρωνε και μια μάνα που τη λάτρευε, και περιστοιχιζόμενη από τ’ αδέλφια της η Τασούλα μας μεγάλωνε κι άνθιζε και σκόρπιζε τα μύρα της ψυχής της που τόσο αφειδώλευτα της χάρισε η φύση. Στην πανέμορφη σκηνογραφία της Πόλεως Χρυσοχούς πέρασε τα εφηβικά της χρόνια και μετά σπούδασε στην Αθήνα.
Σαν γύρισε από τις σπουδές της ήταν πιστεύω στην πιο καλή και τη γλυκιά της ώρα. Μέσα στην πανέμνοστη νεότητα, προικισμένη και ταλαντούχα, με βαριά αρματωσιά στη φαρέτρα της, με πολλή όρεξη για δουλειά, αέρινη κι ανθρώπινη συνάμα, μας έκλεισε όλους κι όλες στη σαγήνη της. Δέσμιος, όμως, πιάστηκε στα δίκτυα της αγάπης της και ο καλός της Χρυσόστομος με τον οποίο απέκτησε τους αθεράπευτους έρωτες της ζωής της: τον Χρίστο, τον Στέφανο και τον Μάριο, στους οποίους είναι τόσο αφοσιωμένη που νιώθω ότι μπορεί να τους φέρει ακόμα και το φεγγάρι, θυμίζοντάς μας τον μεγάλο μας ποιητή, τον Κώστα Μόντη που ήθελε να φέρει το φεγγάρι στα εγγόνια του:
«Να το που έρχεται κατά δω.
Μόλις πιαστεί στα κλαδιά
θ’ ανέβω να σας το φέρω»
Με την Τασούλα δουλέψαμε μαζί στο Λύκειο Αποστόλου Βαρνάβα, όπως και στο Λύκειο Εθνομάρτυρα Κυπριανού στο Στρόβολο.
Αμέσως, γίναμε φίλες. Μου έδειξε πολλή αγάπη, κατανόηση, συμπαράσταση. Σεμνή, καταδεκτική, με έμφυτη καλοσύνη, με ψυχική ευγένεια και έμφυτη αρχοντιά, με ήθος και προσήνεια, πάντα γλυκιά και με πολλή υπομονή.
Επιπρόσθετα, γνώρισα έναν άνθρωπο εργατικότατο, εραστή του λόγου, με μεγάλη διάθεση για προσφορά στο συνάνθρωπό του, με ζήλο κι ευσυνειδησία. Μια γυναίκα δυναμική και ιδεολόγο, έξυπνη και ικανότατη, αποφασιστική, που, ενστάλαζε στις ψυχές των παιδιών την αγάπη για τα ωραία και τα αληθινά, για τις αξίες και τα ιδανικά του ελληνικού πολιτισμού, τον σεβασμό στον άνθρωπο, την αγάπη για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πατρίδα, για την ιστορία του νησιού μας, την ομορφιά της πατρίδας μας και τόσα άλλα. Οι μαθητές της την αγαπούσαν και τη σέβονταν, την παραδέχονταν, γιατί συνδύαζε την παιδαγωγική αυστηρότητα με την παιδαγωγική χάρη. Με τους μαθητές της δεν κόπηκε ακόμα εκείνη η μαγική κλωστή που τους ενώνει, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια.
Είχα, όμως, την τύχη να την έχω ως Διευθύντριά μου τα τελευταία τρία χρόνια στο Λύκειο Λατσιών, όπου πραγματικά άφησε τη σφραγίδα της με την ευσυνειδησία της, την οργανωτικότητά της, τις ικανότητές της στη διοίκηση, το δημοκρατικό ήθος, τη διαλλακτικότητα, τη γενναιοδωρία των αισθημάτων της και την αξιοπρέπειά της. Γιατί αν μιλάμε για αξιοπρέπεια, η Τασούλα είναι η επιτομή της αξιοπρέπειας. Όσοι εργαζόμαστε μαζί της νιώθουμε ότι δεν υπάρχει καλύτερη διευθύντρια απ’ αυτήν κι είναι πολύ κρίμα που φεύγει τόσο νωρίς...Η ευγένεια, η ευαισθησία, η προσήνειά της, η ανθρωπιά και το χιούμορ της θα μας λείψουν.
Με την ολοκληρωμένη προσωπικότητά της μας επιδαψίλευσε ασφάλεια και θαλπωρή, με τον λογισμό και την περίσκεψή της νιώθουμε ότι η παράδοση της σκυτάλης πραγματοποιείται με ανθρώπινα μέτρα.
Τασούλα μου, είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορεί να τις πάρει μαζί του ο χρόνος. Μένουν πάντα σε κάποια γωνιά της καρδιά μας, για να μαρτυρούν πως από κάποια μονοπάτια πέρασαν άνθρωποι. Κάθε άτομο και μια ιστορία. Μια προσωπική ιστορία μοναδική, ανθρώπινη, γραμμένη με άγγιγμα ψυχής. Μια ιστορία που κάθε στιγμή της είναι και μια σχέση, κάποιο χαμόγελο, κάποιο πείραγμα, κάποιο συννεφάκι ή κάποια ανοιξιάτικη μέρα της ζωής του χθες.
Τασούλα μου, η αφυπηρέτηση σηματοδοτεί μια καινούργια περίοδο στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και δεν μιλάμε για αποχωρούντες, αλλά για αφυπηρετούντες. Το «αποχωρώ»,σύμφωνα με τον κύριο Μπαμπινιώτη, «μας πάει στο χωριστά, στον αποχωρισμό, στο χωρίς», ενώ εμείς θέλουμε να είμαστε μαζί, όπως ήμαστε τόσα χρόνια και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Η αφυπηρέτηση δεν είναι το κύκνειο άσμα για τη δραστηριότητά σου, αλλά αφετηρία για νέα.
Λένε πως τα νερά ενός ρυακιού δεν περνούν δυο φορές από το ίδιο μέρος. Έτσι και κάθε αφυπηρέτηση είναι ένα πέρασμα ζωής που δεν ξανάρχεται. Η θύμηση όμως σμίγει με μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή που φέρνει τόσα και τόσα στο νου μας.
Σήμερα, στο τέλος ενός μακρύ δρόμου σχέσης και αλληλοπεριχώρησης με τη δημόσια παιδεία του τόπου μας σου χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη διαρκή, δημιουργική, δυναμική και ουσιαστική παρουσία σου. Ευχόμαστε η αφυπηρέτησή σου να αποτελέσει αφετηρία νέων δημιουργικών δράσεων.
Εμείς θα σε αγαπάμε, θα σε συμβουλευόμαστε και μέσα απ’ την καρδιά μας ευχόμαστε να’ σαι ευτυχισμένη και να δεις αυτά που ποθείς να γίνονται πραγματικότητα. Εμείς θα αντλούμε δύναμη από τους λόγους σου και τη θέρμη των αισθημάτων σου.
Να έχεις υγεία και πνευματική διαύγεια και μαζί με την οικογένειά σου, που είναι το πιο εύδιο λιμάνι, ο πιο γλυκός σταθμός σου, να περνάς ευχάριστες στιγμές.
Τασούλα μου, ο Θεός να σου δίνει χρόνια, για να παντρέψεις τα παιδιά σου, να μεγαλώσεις τα εγγόνια σου και για να ικανοποιήσεις όσες επιθυμίες δεν πρόλαβες τα χρόνια που αναλώθηκες στα σχολεία. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη και θα σε τιμούμε με τη φιλία μας. Μακάρι το χαμόγελο να μη λείψει ποτέ από τα χείλη σου, τώρα που ανοίγεις νέα σελίδα στη ζωή σου.
Δημοτικό Θέατρο Λατσιών
«Περάσαμε κάβους πολλούς, πολλά νησιά,
Τη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα.
Μα δεν τελιώναν τα ταξίδια...». Γ Σεφέρης
Ένα ταξίδι διανύει η αγαπημένη μας Τασούλα. Τόσο μεγάλο, τόσο πλούσιο που δεν τελειώνει με το φτάσιμο σ’ ένα λιμάνι. Συνεχίζεται...
Απόψε θα μιλήσω εκ μέρους όλων των συναδέλφων και όλων όσοι εργάζονται στο σχολείο μας. Είμαι σίγουρη πως όσα θα πω θα τους βρουν όλους σύμφωνους, γιατί είναι λόγια βγαλμένα απ’ της καρδιάς τα βάθη. Εξάλλου,
"Τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν»
«Και ω αναμνήσεις που συγκρατείτε κάτι πιο πολύ απ’ αυτό που ζήσαμε!».
Όταν γεννήθηκε η Τασούλα έτυχε να’ ναι πάνω απ’ το νησί μας μια πλειάδα λαμπερών αστεριών. Ήταν φαίνεται στις πολύ καλές τους στιγμές, είχαν κέφια τρελά, κι αποφάσισαν να δώσουν σε τούτο το νεογέννητο όλες τις χάρες τους. Πανέμορφη νεράϊδα τη φαντάστηκαν, με πλανεύτρα φωνή, να σέρνει περδικόστηθη κι αρχόντισσα το χορό, καμαρωτή κι αγέρωχη να τη ζηλεύει ο ήλιος.
Πραγματικά! Έλαμψε όλη η πλάση! Γεννημένη από δυο υπέροχους γονιούς, μ’ έναν πατέρα-ιερέα που την καμάρωνε και μια μάνα που τη λάτρευε, και περιστοιχιζόμενη από τ’ αδέλφια της η Τασούλα μας μεγάλωνε κι άνθιζε και σκόρπιζε τα μύρα της ψυχής της που τόσο αφειδώλευτα της χάρισε η φύση. Στην πανέμορφη σκηνογραφία της Πόλεως Χρυσοχούς πέρασε τα εφηβικά της χρόνια και μετά σπούδασε στην Αθήνα.
Σαν γύρισε από τις σπουδές της ήταν πιστεύω στην πιο καλή και τη γλυκιά της ώρα. Μέσα στην πανέμνοστη νεότητα, προικισμένη και ταλαντούχα, με βαριά αρματωσιά στη φαρέτρα της, με πολλή όρεξη για δουλειά, αέρινη κι ανθρώπινη συνάμα, μας έκλεισε όλους κι όλες στη σαγήνη της. Δέσμιος, όμως, πιάστηκε στα δίκτυα της αγάπης της και ο καλός της Χρυσόστομος με τον οποίο απέκτησε τους αθεράπευτους έρωτες της ζωής της: τον Χρίστο, τον Στέφανο και τον Μάριο, στους οποίους είναι τόσο αφοσιωμένη που νιώθω ότι μπορεί να τους φέρει ακόμα και το φεγγάρι, θυμίζοντάς μας τον μεγάλο μας ποιητή, τον Κώστα Μόντη που ήθελε να φέρει το φεγγάρι στα εγγόνια του:
«Να το που έρχεται κατά δω.
Μόλις πιαστεί στα κλαδιά
θ’ ανέβω να σας το φέρω»
Με την Τασούλα δουλέψαμε μαζί στο Λύκειο Αποστόλου Βαρνάβα, όπως και στο Λύκειο Εθνομάρτυρα Κυπριανού στο Στρόβολο.
Αμέσως, γίναμε φίλες. Μου έδειξε πολλή αγάπη, κατανόηση, συμπαράσταση. Σεμνή, καταδεκτική, με έμφυτη καλοσύνη, με ψυχική ευγένεια και έμφυτη αρχοντιά, με ήθος και προσήνεια, πάντα γλυκιά και με πολλή υπομονή.
Επιπρόσθετα, γνώρισα έναν άνθρωπο εργατικότατο, εραστή του λόγου, με μεγάλη διάθεση για προσφορά στο συνάνθρωπό του, με ζήλο κι ευσυνειδησία. Μια γυναίκα δυναμική και ιδεολόγο, έξυπνη και ικανότατη, αποφασιστική, που, ενστάλαζε στις ψυχές των παιδιών την αγάπη για τα ωραία και τα αληθινά, για τις αξίες και τα ιδανικά του ελληνικού πολιτισμού, τον σεβασμό στον άνθρωπο, την αγάπη για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πατρίδα, για την ιστορία του νησιού μας, την ομορφιά της πατρίδας μας και τόσα άλλα. Οι μαθητές της την αγαπούσαν και τη σέβονταν, την παραδέχονταν, γιατί συνδύαζε την παιδαγωγική αυστηρότητα με την παιδαγωγική χάρη. Με τους μαθητές της δεν κόπηκε ακόμα εκείνη η μαγική κλωστή που τους ενώνει, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια.
Είχα, όμως, την τύχη να την έχω ως Διευθύντριά μου τα τελευταία τρία χρόνια στο Λύκειο Λατσιών, όπου πραγματικά άφησε τη σφραγίδα της με την ευσυνειδησία της, την οργανωτικότητά της, τις ικανότητές της στη διοίκηση, το δημοκρατικό ήθος, τη διαλλακτικότητα, τη γενναιοδωρία των αισθημάτων της και την αξιοπρέπειά της. Γιατί αν μιλάμε για αξιοπρέπεια, η Τασούλα είναι η επιτομή της αξιοπρέπειας. Όσοι εργαζόμαστε μαζί της νιώθουμε ότι δεν υπάρχει καλύτερη διευθύντρια απ’ αυτήν κι είναι πολύ κρίμα που φεύγει τόσο νωρίς...Η ευγένεια, η ευαισθησία, η προσήνειά της, η ανθρωπιά και το χιούμορ της θα μας λείψουν.
Με την ολοκληρωμένη προσωπικότητά της μας επιδαψίλευσε ασφάλεια και θαλπωρή, με τον λογισμό και την περίσκεψή της νιώθουμε ότι η παράδοση της σκυτάλης πραγματοποιείται με ανθρώπινα μέτρα.
Τασούλα μου, είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορεί να τις πάρει μαζί του ο χρόνος. Μένουν πάντα σε κάποια γωνιά της καρδιά μας, για να μαρτυρούν πως από κάποια μονοπάτια πέρασαν άνθρωποι. Κάθε άτομο και μια ιστορία. Μια προσωπική ιστορία μοναδική, ανθρώπινη, γραμμένη με άγγιγμα ψυχής. Μια ιστορία που κάθε στιγμή της είναι και μια σχέση, κάποιο χαμόγελο, κάποιο πείραγμα, κάποιο συννεφάκι ή κάποια ανοιξιάτικη μέρα της ζωής του χθες.
Τασούλα μου, η αφυπηρέτηση σηματοδοτεί μια καινούργια περίοδο στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και δεν μιλάμε για αποχωρούντες, αλλά για αφυπηρετούντες. Το «αποχωρώ»,σύμφωνα με τον κύριο Μπαμπινιώτη, «μας πάει στο χωριστά, στον αποχωρισμό, στο χωρίς», ενώ εμείς θέλουμε να είμαστε μαζί, όπως ήμαστε τόσα χρόνια και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Η αφυπηρέτηση δεν είναι το κύκνειο άσμα για τη δραστηριότητά σου, αλλά αφετηρία για νέα.
Λένε πως τα νερά ενός ρυακιού δεν περνούν δυο φορές από το ίδιο μέρος. Έτσι και κάθε αφυπηρέτηση είναι ένα πέρασμα ζωής που δεν ξανάρχεται. Η θύμηση όμως σμίγει με μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή που φέρνει τόσα και τόσα στο νου μας.
Σήμερα, στο τέλος ενός μακρύ δρόμου σχέσης και αλληλοπεριχώρησης με τη δημόσια παιδεία του τόπου μας σου χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη διαρκή, δημιουργική, δυναμική και ουσιαστική παρουσία σου. Ευχόμαστε η αφυπηρέτησή σου να αποτελέσει αφετηρία νέων δημιουργικών δράσεων.
Εμείς θα σε αγαπάμε, θα σε συμβουλευόμαστε και μέσα απ’ την καρδιά μας ευχόμαστε να’ σαι ευτυχισμένη και να δεις αυτά που ποθείς να γίνονται πραγματικότητα. Εμείς θα αντλούμε δύναμη από τους λόγους σου και τη θέρμη των αισθημάτων σου.
Να έχεις υγεία και πνευματική διαύγεια και μαζί με την οικογένειά σου, που είναι το πιο εύδιο λιμάνι, ο πιο γλυκός σταθμός σου, να περνάς ευχάριστες στιγμές.
Τασούλα μου, ο Θεός να σου δίνει χρόνια, για να παντρέψεις τα παιδιά σου, να μεγαλώσεις τα εγγόνια σου και για να ικανοποιήσεις όσες επιθυμίες δεν πρόλαβες τα χρόνια που αναλώθηκες στα σχολεία. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη και θα σε τιμούμε με τη φιλία μας. Μακάρι το χαμόγελο να μη λείψει ποτέ από τα χείλη σου, τώρα που ανοίγεις νέα σελίδα στη ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου