Οι κουβέρτες για τους φυλακισμένους

Πολύ κρύος αυτός ο Γενάρης. Μας πάγωσε στην κυριολεξία. Θυμάμαι κάποιους χειμώνες που έζησα στην Αθήνα, από το 1973 ως το 1977, πώς το κρύο σπιρούνιαζε τα κόκαλα. Κρύο αψύ και διαπεραστικό, πρωτόφαντο για μας που ζήσαμε στη Μεσαορία, τη μεγάλη πεδιάδα της Κύπρου. Ιδιαίτερα τα πρωινά που περιμέναμε το λεωφορείο για το Πανεπιστήμιο ή το βράδυ όταν γυρνούσαμε…

Τούτο το Σαββατοκυρίακο ήταν και για την Κύπρο πολύ παγωμένο. Κι ενώ εμείς κουρνιάζαμε στα ζεστά μας σπιτάκια με τη θέρμανσή μας, το ζεστό μας τσάι και τη ζεστή μας σούπα, η σκέψη μας ήταν, όπως όλο αυτό τον καιρό της δοκιμασίας του Γέροντά μας, στις φυλακές Κορυδαλλού. Πώς περνά ο Γέροντάς μας; Οι φυλακές δεν έχουν θέρμανση, οι θερμοκρασίες πέφτουν κάτω από το μηδέν τα βράδια και το τσιμέντο παγώνει. Μια άλλη φωνή, όμως, μέσα μας, μας διαβεβαίωνε ότι τον Γέροντά μας τον θερμαίνει η πίστη, η δύναμη της προσευχής, η αγάπη και οι δεήσεις τόσων χριστιανών προς την Παναγία μας. Η ίδια η Παναγία μας η οποία τον έχει κάτω από τη σκέπη της.

Με αυτές τις σκέψεις, πήρα τηλέφωνο την αδελφή του τη Χρυστάλλα, την πρεσβυτέρα, για να μάθω νέα του, μια που τα παιδιά της είναι στην Αθήνα και τον επισκέπτονται. Μου είπε, λοιπόν, πως ό,τι φαγώσιμο του έστειλε από την Κύπρο, τα έδωσε στους συναδέλφους του, όπως αποκαλεί τους άλλους φυλακισμένους. Τα ίδια κάνει από την πρώτη μέρα που τον πήραν εκεί. Ό,τι του πάρει οποιοσδήποτε συγγενής ή ιερωμένος τα δίνει. Αυτός είναι ο Γέροντας Εφραίμ. Ένα ανοικτό χέρι δωρεάς. Ένα χέρι που εξ απαλών ονύχων έμαθε να ελεεί. Είναι ο πραγματικά ελεήμων. Δεν αφήνει τίποτα πάνω του, γιατί δεν έχει καμιά ανάγκη ο ίδιος. Ό,τι παίρνει από το ένα χέρι, το δίνει από το άλλο. Γι’ αυτό, για τους κατηγόρους του, πραγματικά ταιριάζει το : «Άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Επιπρόσθετα, θα ήθελα να τονίσω γι’ αυτή τη συμπεριφορά, ότι δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό που η ψυχολογία αποκαλεί ενσυναίσθηση ή συναισθηματική νοημοσύνη. Είναι η τήρηση στην πράξη του Ευαγγελίου. Είναι η γενναιοδωρία της καρδιάς, η αρχοντιά της ψυχής. Είναι ο ετεροκεντρισμός της αγάπης. Τίποτα για τον εαυτό του, όλα για τους άλλους. Έτσι, και τώρα νοιάζεται για τα παιδιά του, τους άλλους φυλακισμένους, να τους στηρίξει και ηθικά αλλά και υλικά.

Η ψυχή του πονά μόνο για τους άλλους. Τους αδύνατους και ταλαιπωρημένους. Για τούτο και τους αγκαλιάζει όλους με περισσή αγάπη. Συμπάσχει, συμπονεί, συνθλίβεται. Δεν μπορούσε να νιώθει ότι οι συγκρατούμενοί του υποφέρουν τα βράδια, κυρίως, από το κρύο, κι έτσι, παρακάλεσε έναν μοναχό του να τους προμηθεύσει με ζεστές κουβέρτες. Πού θα βρει τα χρήματα ο μοναχός; Ασφαλώς, και δεν έχει, μετά και από το πάγωμα των λογαριασμών της Μονής.

Τούτο το Σαββατοκυρίακο ήταν και για την Κύπρο πολύ παγωμένο. Κι ενώ
Η πρόνοια, όμως, του θεού είναι μεγάλη. Πάντα υπάρχουν πνευματικά παιδιά του Γέροντα, που από το περίσσευμα ή και από το υστέρημά τους ακόμα, είναι πρόθυμα να συνεισφέρουν για κάθε φιλανθρωπία. Μερικοί, αυτό, δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Επειδή, γι’ αυτούς δεν θα’ κανε ποτέ, κανένας, καμιά θυσία. Αυτή είναι η διαφορά με τον Γέροντα. Θυσιάζεται ο ίδιος για όλους, κι έτσι δίνει το παράδειγμα, όσο μπορούν και οι άλλοι να συντρέξουν τον πάσχοντα αδελφό.

Φαντάζομαι τη χαρά και την έκπληξη των φυλακισμένων, μόλις πήραν τις κουβέρτες. Δεν είναι μόνο ότι θα έγινε πιο υποφερτό το κρύο. Πιο πολύ θα ζεστάθηκε η ψυχή τους με πρωτόγνωρα συναισθήματα. Κάποιοι τους σκέφτονται, δεν τους απορρίπτουν ό,τι κι αν έκαναν, νοιάζονται γι’ αυτούς. Μεγάλο μάθημα χριστιανικής αγάπης και αλληλεγγύης.

Πολύ με συγκίνησε η ιστορία με τις κουβέρτες. Αυτός είναι ο Γέροντας! Προσφορά και θυσία για τους άλλους και για τον Θεό. Μια καρδιά που φλέγεται από αγάπη.