ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ-Μέρος Η' -Σεν Μόριτζ

ΣΕΝ ΜΟΡΙΤΖ(ST. MORITZ)

Η επιθυμία μου να ξαναδώ το Σέν Μόριτζ, αλλά κυρίως να το γνωρίσουν ο γιος μου και ο σύζυγός μου,  μας έβαλε στο τρένο με προορισμό αυτό το αριστοκρατικό ορεινό θέρετρο των Άλπεων, 200 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Ζυρίχης, που τα τελευταία χρόνια άνοιξε τις πύλες του για τους κοινούς θνητούς.

Από τη Ζυρίχη πήραμε το τρένο για το Landquart(1 ώρα) και από κει σε εννέα λεπτά φτάσαμε στη Chur(584μέτρα). 

Από τη  Chur(την παλαιότερη πόλη της Ελβετίας) για το Σεν Μόριτζ(1775 μ.) είναι ένα ταξίδι των δυο ωρών, ένα ταξίδι μαγικό που σε ταξιδεύει σε παραδεισένια τοπία, ολόδροσα, όπου έχει κυριαρχία το πράσινο χρώμα. 

Ένα ταξίδι ανάμεσα σε λίμνες, ποταμούς, φαράγγια, καταρράχτες, γέφυρες, τούνελ, χωριουδάκια που ξεφυτρώνουν στις πλαγιές των απόκρημνων βουνών ή στις κοιλάδες. 

Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού σε περιλούζει η άγρια ομορφιά των βουνών αυτών, και το μάτι ρουφά άπληστα κάθε εικόνα που ξεπροβάλλει σε κάθε στροφή του τρένου. Πόσο λάτρεψα τα αγριολούλουδα που ξεπηδούσαν από παντού;

Κατέγραψα κάποια χωριά στο ταξίδι μας, όπως το  Filisur(1080 μ.), από το οποίο μια γραμμή του τρένου  οδηγεί στο Νταβός,(1540), το Preda, το Samedan(1705μ.) και πριν από το Σεν Μόριτζ, η Celerina. 

Κάθε ένα μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ειδυλλιακά και πρόσχαρα, μικρές ζωγραφιές στο αλπικό τοπίο. Κάπου δώδεκα χωριά μπορεί κάποιος να επισκεφτεί σε αυτή τη διαδρομή.

Η μικρή πόλη κατά μήκος της λίμνης St Moritzsee, είναι κτισμένη στην κοιλάδα Engadine και απολαμβάνει το περίφημο ξερό κλίμα, ενώ «καμαρώνει για την ηλιοφάνειά της 322 μέρες τον χρόνο».

Το Σεν Μόριτζ φιλοξένησε τους πρώτους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 1928, όπως και τους Ολυμπιακούς του 1948. Πώς, όμως, έφτασε το Σεν Μόριτζ να διεκδικεί την πατρότητα της ιδέας των χειμερινών διακοπών και της φιλοσοφίας τους;

Το 1864, ο Johannes Badrutt, μέλος οικογένειας ξενοδόχων της περιοχής, έβαλε στοίχημα με τέσσερις Βρετανούς φιλοξενούμενούς του ότι το θέρετρο αυτό δεν ήταν μόνο ιδανικό για τα καλοκαίρια, ( ήταν γνωστό για τις θερμές πηγές του) και δεσμεύτηκε, σε περίπτωση που έχανε το στοίχημα ότι θα τους κάλυπτε τα έξοδα του ταξιδιού τους. Οι Άγγλοι, που στην αρχή φοβόντουσαν ότι θα αποκλειστούν από τα χιόνια, όπως ήταν αναμενόμενο, ενθουσιάστηκαν, και από τον Δεκέμβριο έμειναν μέχρι πριν από το Πάσχα.

Βεβαίως, στην αύξηση του χειμερινού τουρισμού συνέβαλε σημαντικά και ο σιδηρόδρομος Rhaetian που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1920. «Το θρυλικό Glacier Express διέσχιζε τις Άλπεις σε ένα αξέχαστο για τους επιβάτες του ταξίδι. Μια από τις εντυπωσιακές διαδρομές του είναι αυτή ως το Zermatt, που σε μια απόσταση 272 χλμ. Διανύει 291 γέφυρες και 91 σήραγγες. Το αποτέλεσμα; Τα ως τότε απόμερα χωριά μετατράπηκαν σε ατραξιόν».

Εμείς, μόλις κατεβήκαμε από το τρένο, αφεθήκαμε στην αρχοντιά του θερέτρου αυτού, που είναι αμφιθεατρικά κτισμένο και στην κορυφή του στέκει υπερήφανο και επιβλητικό το ιστορικό ξενοδοχείο «Carlton»,

  κι ύστερα, πήραμε το λεωφορείο 3 για την κεντρική πλατεία της πόλης. 

Περιπλανηθήκαμε για λίγο στους γύρω δρόμους, 

απολαύσαμε τον καταρράκτη, 

είδαμε τα καταστήματα πολυτελείας στη Via Serlas, 

απαθανατίσαμε τα όμορφα ξενοδοχεία,

τα βραβευμένα εστιατόρια, αγοράσαμε σοκολάτες και το κλασικό τοπικό γλυκό Nusstorte από το Hanselmann, και χαρήκαμε την πανοραμική θέα της λίμνης.

Στη συνέχεια, φωτογραφήσαμε τον κεκλιμένο Πύργο του Αγίου Μαυριτίου, μια Αγγλικανική εκκλησία, σταματήσαμε σε ένα ξενοδοχείο, το Eden Hotel με τον εξαιρετικό διάκοσμο που απέπνεε ζεστασιά και θαλπωρή, 

κι ύστερα κατηφορίσαμε τον κεντρικό δρόμο προς τη λίμνη, φωτογραφίζοντας πανέμορφες επαύλεις, πνιγμένες στο πράσινο. Μια σκηνογραφία, βγαλμένη λες από παραμύθι.  

Ο καιρός ήταν πολύ καλός, αλλά ένα μικρό μπουφάν ήταν απαραίτητο. Σ’ ένα μικρό παρκάκι πάνω από τη λίμνη, είδαμε στα δεξιά του δρόμου μια Προτεσταντική Εκκλησία με μουσικούς που έκαναν πρόβα με εκκλησιαστικά όργανα. 

Πιο κάτω, στο χαμηλότερο τμήμα του Σεν Μόριτζ, φτάσαμε μέχρι την παλιά, πέτρινη καθολική εκκλησία St. Karl.  

Περπατήσαμε κατά μήκος της λίμνης, όπως δεκάδες άλλοι επισκέπτες,

και καθίσαμε σε ένα ωραίο εστιατόριο, πλάι στη λίμνη, με υπέροχη θέα. 

Η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε, μας ενημέρωσε ότι από την επόμενη μέρα ο καιρός θα χαλούσε, και ήταν πολύ στεναχωρημένη, σε αντίθεση με μας που περιμέναμε να νιώσουμε και λίγο κρύο!

Ο Αντρέας επί το έργον

Για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ το Σεν Μόριτζ έχει συνδυαστεί με τη χλιδή, το διεθνές τζετ σετ, την πολυτέλεια. Αλλά και να μην είσαι αθλητικός τύπος, μπορείς  να απολαύσεις σ’ αυτή τη χιονισμένη πολιτεία των Άλπεων συναυλίες κλασικής μουσικής και φολκλόρ, εκθέσεις τέχνης, σόου στον πάγο, φεστιβάλ, γαστρονομικά πρωταθλήματα, και πολλά άλλα. Όλα αυτά, ασφαλώς, για βαλάντια που αντέχουν! Γιατί πολλοί έρχονται και για την κοσμική ζωή!

 

Σήμερα στο Σεν Μόριτζ κατοικούν 5.400 άνθρωποι και μπορούν να φιλοξενηθούν άλλοι τόσοι στα πολυτελή και τα παραδοσιακά ξενοδοχεία, τα σαλέ και τα διαμερίσματα.

Είναι το δεύτερο «σπίτι» των πλουσίων και των διασημοτήτων και προσφέρει ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα χιονοδρομικά κέντρα στον κόσμο (έχει έκταση 350χλμ., διασχίζει 9 βουνά και φιλοξενεί 150 πίστες. Εδώ υπάρχει και η παλαιότερη σχολή σκι στον κόσμο.

Δεν θα ήθελα να παραλείψω ότι εδώ ξεχωρίζουν τα εμβληματικά κτήρια των ξενοδοχείων Badrutt’s Palace και Carlton St. Moritz από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα αντίστοιχα, αλλά και το ιδιόρρυθμο κυκλικό σπίτι του διάσημου αρχιτέκτονα Sir Norman Foster, που για την επένδυση μόνο της εξωτερικής όψης του χρησιμοποιήθηκαν 25.000 κομματάκια από ξύλο λάρικος (είδος πεύκης).

Αποχαιρετώντας το Σεν Μόριτζ, που σημειωτέον ότι τα τελευταία χρόνια έχει γεμίσει και από Ρώσους εκατομμυριούχους, σκεφτόμαστε τη μαγεία του χιονισμένου αλπικού τοπίου, και ευχόμαστε ενδόμυχα να το απολαύσουμε κάποια μέρα.

Στον σταθμό του τρένου, υπάρχει και Μουσείο για την ιστορία του, με οπτικοακουστικό υλικό, πολύ ενδιαφέρον. 

Η επιστροφή στη Ζυρίχη, μέσω της πόλης Chur(Κουρ), και πάλι εντυπωσιακή. Μάλιστα, ψιλοβρέχει, και ενθουσιάζομαι! Αληθινά, πιο πολύ αξίζει η διαδρομή προς και από το Σεν Μόριτζ, από ό, τι το ίδιο το θέρετρο, για μας τους λάτρεις της φύσης. Το ταξίδι και όχι η Ιθάκη!

Ένα άλλο σχόλιο που θα ήθελα να κάνω είναι ότι το ταξίδι αυτό με το τρένο δεν μας κούρασε καθόλου, τόσο αναπαυτικά είναι τα τρένα τους.